Regisseur Simone de Vries
“Ik ben 22 jaar en heb zeker 30 mensen gedood. In Irak kreeg ik hiervoor een onderscheiding, hier thuis zou ik een seriemoordenaar zijn. Dat zijn moeilijke gedachten die door je hoofd gaan, als het ’s avonds donker wordt.”
‘Welcome home heroes’. ‘We support our troops’. ‘If you love your freedom, thank my dad’. Op wapperende vlaggen, op winkelruiten, op auto’s en T-shirts is te lezen hoe de inwoners van Killeen, Texas denken over ‘onze jongens’ een paar kilometer verderop in Fort Hood, de grootste legerbasis van de Verenigde Staten. Duizenden militairen overspoelen het stadje als ze terug zijn van een missie, tot ze weer uitgezonden worden. “Om lol te maken natuurlijk!” roept een militair van nauwelijks twintig, in het dagelijks leven monteur van Apache-helikopters, die nu met vrienden naar stoere auto’s kijkt, met glimmende velgen, grote spoilers en vering tot op de grond. Hij vertrekt binnenkort weer naar Afghanistan. Of hij bang is? “Nee joh- daar wordt ik voor betaald. Duty calls!”
De heroes zijn zonder uitzondering tough guys, jongens die voor de derde of vierde keer naar Afghanistan vertrekken, die in Irak of nog in Bosnië hebben gediend. Ze komen uit families waar het leger vaste werkgever én way of living is: hun opa heeft in Vietnam gevochten, hun vader misschien in Korea, hun broers en neven wagen net als zij hun leven voor het vaderland. Ze laten tatoeages zetten van wapens en teksten als ‘Freedom’, of ‘Never accept defeat’.
Maar wat gaat er achter deze bravoure schuil? Hoe ga je om met het feit dat je soms niet meer weet waarvoor je vecht, dat je je buddy’s opgeblazen ziet worden en daarna hun hersenen van de straat moet schrapen, of dat je een moeder en haar kind hebt dood geschoten? “Mensen willen deze verhalen niet horen, ze willen je een hand geven op het vliegveld en je bedanken voor je moed, en dan snel doorlopen.”
Onderzoek onder de Amerikaanse troepen in Afghanistan toont aan dat de moraal is gedaald tot een absoluut dieptepunt. Het aantal zelfmoorden onder veteranen en actieve soldaten loopt nog steeds op, door de Iraq and Afghanistan Veterans of America wordt zelfs gesproken van een zelfmoordepidemie. Daarnaast krijgt een deel van hen te maken met ernstige psychische problemen: een Posttraumatische Stressstoornis (PTSS). Soms loopt dat volledig uit de hand. “Ik had een probleem met gelukkige mensen”, vertelt een van hen, schijnbaar onbewogen. “Ik stond op het punt om de straat op te gaan om de eerste lachende persoon te gaan vermoorden.”
Het is in deze kringen niet gebruikelijk om je gevoelens te tonen, of toe te geven dat je hulp nodig hebt in het verwerken van trauma. Pure ontkenning. Er wordt niet gepraat over gevoelens van angst, twijfel of verdriet.” Beer is Cheaper than Therapy schetst de onheilspellende sfeer in de legerstad Killeen en laat zien welke frustraties er leven achter de schijn van heldendom en de “John Wayne-mentaliteit.”
