Water Children (2011)

Regisseur Aliona van der Horst

Het wonder van de vruchtbaarheid is eigenlijk altijd een wonder gebleven. In tal van culturen heeft het geleid tot bijzondere rituelen, om de goden gunstig te stemmen, om het verdriet te verzachten, om hoop te blijven koesteren.  Ze geven vorm aan emoties die moeilijk in woorden te vatten zijn.

Filmmaakster Aliona van der Horst volgde het spoor van de eigenzinnige Nederlands-Japanse pianiste Tomoko Mukiyama die rond het thema vruchtbaarheid een bijzonder kunstwerk maakte. Opgetrokken uit duizenden witte jurkjes creëerde zij een kathedraalachtige ruimte waarin bezoeksters en bezoekers, als in een ritueel, ronddwaalden, verstilden en tot intieme ontboezemingen kwamen. Over kinderen die wel of niet kwamen, over seksualiteit en de gemaakte keuzes. 

Dit leidde de filmmaakster vervolgens naar boeddhistische rituelen rond vruchtbaarheid. Zoals het ontroerende ritueel van de ‘waterkinderen’: voor te vroeg geborenen, dood geborenen, nooit geborenen. Want waterkinderen, zo zegt een Japanse moeder, zijn óók echte kinderen.

De Goldbergvariaties van Bach die in de film klinken, betoverend en sensueel geïnterpreteerd door pianiste Toko Mukiyama, tillen de individuele verhalen subtiel naar het universele.

De pianiste en de filmmaakster zwegen lang over de eigen diepere drijfveren om de film en het kunstwerk te willen maken. Geleidelijk aan, in de loop van het maakproces en de film, wordt duidelijk wat beiden, ieder vanuit haar eigen lot, drijft.